Νομίζω ότι ο Άλειστερ Κρόουλυ δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις, οφείλω, ωστόσο, να πω ότι το Magic Without Tears δεν ξεχωρίζει μόνον λόγω του τομέα στον οποίον αναφέρεται, αλλά εξίσου (για να μην πω περισσότερο) για την σαφήνεια και την απλότητα με την οποία ο συγγραφέας αναλύει τα θέματά του. Χρησιμοποιώντας ένα ύφος που προδίδει βαθιά καλλιέργεια σε ποικίλους και διαφορετικούς τομείς (τόσο η γλώσσα που χρησιμοποιεί, όσο και ο τρόπος που την χειρίζεται είναι πραγματικά παραδείγματα προς μίμηση), το οποίο συνδυάζεται, ως επί το πλείστον, με μία ανάλαφρη, χιουμοριστική και, κατά βάσιν, αδιόρατα ειρωνική διάθεση (η οποία, όταν χρειάζεται, μετατρέπεται σε ανοιχτή ειρωνεία), ο Κρόουλυ ρίχνει, με έναν τρόπο αβίαστο και ανεπιτήδευτο, άπλετο φως σε μία πλειάδα δυσερμήνευτων ζητημάτων, καθορίζοντας, ταυτόχρονα, νέους τρόπου εξέτασης και θεώρησης όχι μόνον της μαγείας, αλλά και όλου του γύρω μας κόσμου.

Άλλωστε, ο Κρόουλυ θεωρεί (και πολύ σωστά) ότι το ίδιο το γεγονός ότι υπάρχουμε και ζούμε είναι, από μόνο του, η πρώτη και θεμελιώδης μαγική πράξη του κάθενός μας. Όπως γράφει χαρακτηριστικά και ο ίδιος, «κάθε πράξη της ζωής σου είναι μία μαγική πράξη». Τα ερεθίσματα προς έρευνα και συζήτηση που δίνει το βιβλίο είναι πραγματικά ανεξάντλητα, σημειώνω, ωστόσο, τα εξής δύο, την κοσμογονική εξίσωση 0=2, και τις Τρεις Σχολές Μαγείας. Μέσα από την ανάλυση της συγκεκριμένης εξίσωσης, ο συγγραφέας δεν καταδεικνύει μόνο τις λογικές αντιφάσεις και τη σχετική, αποκλειστικά, ισχύ των εξαγγελιών, αρχών και παραδοχών των διαφόρων φιλοσοφικών και θρησκευτικών συστημάτων, αλλά προτείνει την διέξοδο μέσα από αυτόν τον αποπροσανατολιστικό λαβύρινθο με τρόπο προσιτό και διαυγή. Η δε έκθεσή του αναφορικά με τις τρεις σχολές μαγείας (την Κίτρινη, την Μαύρη και την Λευκή) όχι μόνο καταρρίπτει όλες αυτές τις ανοησίες που μας έχει φυτέψει στο νου η άγρια προπαγάνδα της εκάστοτε και εκασταχού «πλειοψηφίας», αλλά δείχνει, επίσης, δεόντως εναργώς, ότι η «λευκότητα» την οποίαν προβάλλουν και διακηρύσσουν «επικρατούντες» ή μη φορείς, δεν είναι σίγουρο, κάθε φορά, ότι δεν έχει σχέση με την «λέπρα». Αλλά, μάλλον κινδυνεύω να γίνω πολύ «κακός», γι’ αυτό θα κλείσω εδώ. Πάντως, το βιβλίο σας εγγυάται μία απολαυστική και αναπάντεχα αναζωογονητική ανάγνωση!

Συνεχίζοντας με τον ίδιο συγγραφέα, δεν θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε τα τρία μικρά διαμάντια με τίτλους The Heart Of The Master, The Lost Continent και Across The Gulf.

Το The Heart Of The Master είναι μία φαντασμαγορία, όπου ο συγγραφέας προσεγγίζει τις ποικίλες όψεις του θρησκευτικού βιώματος, για να δείξει ότι η αφετηρία και η πεμπτουσία όλων αυτών των κατοπινών φιλοσοφικο-θρησκευτικών επικαλύψεων είναι η πρωταρχική Μαγεία του είναι μας και της ύπαρξής μας, πρεσβεύοντας, ταυτόχρονα, το αναγκαίο της επιστροφής μας στην πραγματική Αρχή. Πυρήνα του Across The Gulf αποτελεί η μαγική μύηση του συγγραφέα κατά την διάρκεια της «προηγούμενης» ζωής του στην αρχαία Αίγυπτο. Προσωπικά, σημείωσα την περιγραφή της πτήσης πάνω από την έρημο, αλλά και την αφοσίωση του ήρωα στον αληθινό του εαυτό. Το The Lost Continent μας ταξιδεύει στην εποχή της Ατλαντίδας, συνιστά μια συναρπαστική περιήγηση, μέσα από την πένα του μάγου Α. Κρόουλυ, σ’αυτήν την ίδια την βυθισμένη ήπειρο, τα μεγαλειώδη επιτεύγματα των αρχόντων της(αλλά, με τί τίμημα...), την κοινωνική ιεραρχία και δομή, τον τρόπο ζωής των κατοίκων και το ατλαντικό συστήμα μαγείας, το οποίο υπήρξε η αιτία της ανόδου αλλά και της μοιραίας πτώσης.

Αυτά, μέχρι την άλλη φορά. Σας αποχαιρετώ με δυο στίχους του Σαίξπηρ (έτσι, για να κάνω και λίγο επίδειξη...) αλλά σας διαβεβαιώ ότι (όπως ήδη φαντάζεστε) θα με υποστείτε και πάλι απροειδοποίητα. Dominus vobiscum (όχι αυτό δεν είναι Σαίξπηρ, το παρακάτω είναι):

“Parting is such sweet sorrow,
That I shall say good night till it be morrow.”?

Pollux