Το Κάλεσμα του Κθούλου:
“Δεν είν’ νεκρό εκείνο που αιώνια μπορεί να περιμένει. Μα με το διάβα των παράξενων αιώνων ως κι ο θάνατος μπορεί να πεθαίνει”.

Τα Όνειρα του Σπιτιού της Μάγισσας:
“Είχε την αίσθηση ότι ήξερε τι έμελλε να επακολουθήσει – ένα τερατώδες ξέσπασμα του βαλπουργιανού ρυθμού, στην κοσμική μουσική του οποίου θα βρίσκονταν συγκεντρωμένες όλες οι αρχέγονες, έσχατες χωροχρονικές δίνες που υπάρχουν πίσω απ’ όλους τους κόσμους της ύλης.”

Ο Παρείσακτος:
“Έτσι ζούσα μέσα σ’ ατέλειωτα λυκόφωτα, ονειρευόμουν και καρτερούσα, μόλο που κι εγώ δεν ήξερα τι περίμενα. Και κάποτε, στη ζοφερή εκείνη μοναξιά, η λαχτάρα μου για το φως έγινε τόσο αφόρητη που δε μ’ άφηνε πια να ησυχάσω, και σήκωνα ικετευτικά τα χέρια προς το μοναδικό μαύρο ερειπωμένο πύργο που ορθωνόταν πέρα από τις κορφές των δέντρων προς τον άγνωστο εξωτερικό ουρανό.”

Άρθουρ Τζέρμυν:
“Η ζωή είναι κάτι το αποτρόπαιο, και πίσω από το φόντο των όσων γνωρίζουμε καραδοκούν δαιμονικοί υπαινιγμοί από αλήθειες που την κάνουν χίλιες φορές πιο αποτρόπαιη.”

Ο Βάλτος του Φεγγαριού:
“Μισογλιστρώντας στο έδαφος, μισοπετώντας στον αέρα, οι λευκοντυμένες οπτασίες του βάλτου απομακρύνονταν αργά προς τα ασάλευτα νερά και το ερείπιο του νησιού, σε απίθανους σχηματισμούς που θύμιζαν κάποιον αρχαίο κι επιβλητικό τελετουργικό χορό.”

Το Αποτρόπαιο Σπίτι
“Και παρ’ όλα αυτά το θέαμα ήταν ακόμη πιο φοβερό απ’ οτιδήποτε είχα φανταστεί. Υπάρχουν φρικαλεότητες πέρα κι από την ίδια τη φρίκη, και τούτο δω ήταν η πεμπτουσία του πλέον εφιαλτικού τρόμου που το σύμπαν επιφυλάσσει για να κατακαίει τους καταραμένους και τους ελάχιστους άτυχους.”
15 x 21 cm, 216 σελ.