Γουέντιγκο

“Τα πιο Ευάλωτα σημεία ενός ανθρώπου”, γράφει ο Άλτζερνον Μπλάκγουντ κάπου στο διήγημα, “είναι τα πόδια και τα μάτια του∙ τα πόδια επειδή αποζητούν την περιπλάνηση και τα μάτια επειδή αποζητούν την ομορφιά”.
Τα πιο ευάλωτα, ναι, αλλά σε τι;
Μα... στο Κάλεσμα κάποιων δυνάμεων πέρα από το ανθρώπινο – δυνάμεων που εδώ εκφράζονται μέσα από την αινιγματική υπόσταση του Γουέντιγκο.
Και τα “θύματα” του Γουέντιγκο... άραγε, υπακούουν στο Κάλεσμά του άθελά τους και με τρόμο... ή με κάτι που “μοιάζει παράξενα με ξέφρενη αγαλλίαση”; Ή και με τα δύο;
Πόσο μάλλον όταν ο τρόμος και η άπωση, η σαγήνη και η έλξη αφορούν σε κάτι το “κοσμικό” και το “μετανθρώπινο”; Εξάλλου, σε τελική ανάλυση... υπάρχει στο σύμπαν μας τίποτα το αληθινό που να μην είναι, ταυτόχρονα και αναπόφευκτα, αντιφατικό;
Το παλιό δίλημμα του ανθρώπου μπροστά στο Τραγούδι των Σειρήνων... Η έλξη μιας απόκοσμης ομορφιάς που δεν την αντέχουν καν οι ανθρώπινες αισθήσεις... Μιας θανάσιμης ομορφιάς;
Ναι, μπορεί κι αυτό – αλλά μπορεί και όχι.
15 x 21 cm, 108 σελ.