Ονείρου Απειθής

Ο κος Θανάσης Μιχάλης, Επίκουρος Καθηγητής του Τομέα Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών γράφει για την ποίηση του Κ.Α.Σ.:

"Ο Σαμπάγ φιλοσοφεί με τις καθημερινές ματαιώσεις της ψυχής, που παιδαγωγούν κι εκπαιδεύουν τον άνθρωπο να συνειδητοποιεί ότι όλα τα ταξίδια δεν έχουν τον προορισμό που φαντάζεσαι ούτε τον συνεπιβάτη των ονείρων σου, που συγχρονίζεται με τη δική σου βούληση και σε ακολουθεί σε κάθε στάση και σε κάθε νέα αφετηρία. Φιλοσοφία παιδαγωγική της ανθρώπινης ψυχολογίας αποτελεί το περιεχόμενο της ποίησης του Κυριάκου, που έχει ενεργοποιηθεί από μια πάμπλουτη φαντασία, ενισχυμένη με ανόθευτη λογική. 

Μια ποίηση φιλοσοφικού προβληματισμού, εκπαιδευτικής στόχευσης και ψυχολογικής αποκρυπτογράφησης συναισθημάτων δυνατών και βαθιών, όπως ο έρωτας, ο πόνος, ο χωρισμός, μια ποίηση γεμάτη ποικιλία παραστάσεων και αφορμήσεων, εμπνεύσεων και περικειμένων, σαν σύγχρονη «Κάβα-αφής» των συναισθηματικών χορδών του ανθρώπινου μουσικού οργάνου, του μυαλού και της καρδιάς: αυτό μας έδωσε με το βιβλίο αυτό ο Κυριάκος. Καλό πάρτυ στις αισθήσεις μας!"

Διάσταση 14,5Χ21, 90 σελίδες - ISBN 978-618-81753-5-8

Οι Κολόνες μου

Κάποτε μού ’πανε
πως στη ζωή
αρμούς πρέπει να ’χεις,
κολόνες σου για στήριγμα
που εσύ έχεις διαλέξει.
Τους πίστεψα.

Έχτισα τέσσερις
με τα ίδια μου τα χέρια:
η πρώτη φτιαγμένη από αίμα,
χρόνια και χρόνια έστεκε
κι αγκομαχούσε
σε κάθε καταιγίδα.

Η δεύτερη φτιαγμένη από σεβασμό,
φορές και φορές μ’ αγκάλιαζε
και δάκρυζε
σε κάθε πτώση.

Η τρίτη φτιαγμένη από αποδοχή,
καιρούς και καιρούς με συνέτιζε
και συνόδευε
σε κάθε παραφροσύνη.

Η τέταρτη φτιαγμένη απ’ ομοιότητα,
καλοκαίρια και καλοκαίρια με λογίκευε
και μ’ ακολουθούσε
σε κάθε εμπειρία. 

Τις αγαπούσα κι αγαπώ
πάρα πολύ,
μα τώρα μου τις πήραν:
την πρώτη την πήρε η ξενιτιά,
την δεύτερη η ρουτίνα,
την τρίτη την πήρε η δουλειά,
την τέταρτη η Αθήνα.

Όχι, τα σπίτια σας
κρατήστε τα στα χέρια σας,
όσο κι αν οι κολόνες σας βαστούν.
Δεν φταίνε αυτές που πέφτουνε
– δεν είναι Ακροπόλεις –
αλλά εμείς που ξέρουμε
πως δεν τα καταφέρνουμε,
κι όμως· επιμένουμε.