Αναμνήσεις από τη Γη

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Και ίσως, κάποτε, κάτω από ξένους ήλιους και παράξενους ουρανούς, μυριάδες άλλες ανθρωπότητες θα κοιτάζουν τ’ άστρα, τα δικά τους άστρα, και θα θυμούνται άλλες εποχές...
Εποχές που οι πρόγονοί τους ζούσαν σ’ έναν ασήμαντο πλανήτη στα προάστια του γαλαξία και που τον άφησαν πίσω τους, πριν γίνει μια θανάσιμη παγίδα. Τότε που τ’ άστρα ήταν ακόμη μακρινά κι άφταστα, γιατί έτσι νόμιζαν. Δεν θα μπορούν να καταλάβουν πώς σκέπτονταν εκείνα τα μισοξεχασμένα ανθρωπάκια, ούτε τις αγωνίες και τις ελπίδες τους. Μπορεί να μη θυμούνται ούτε καν τι μορφή είχαν, γιατί η μορφή άλλαξε από κόσμο σε κόσμο. Μυριάδες νέες μορφές, κάθε μία προσαρμοσμένη στον κόσμο της. Κάθε μορφή με τη δική της λογική, με τις δικές της σκέψεις. Αλλά θα μοιράζονται την κοινή κληρονομιά της προέλευσης.
Μπορεί ακόμη να μη διατηρούν καμία ανάμνηση από τη Γη. Το Σύμπαν είναι πολύ μεγάλο και θα υπάρχουν τόσα πράγματα ν’ απορροφήσουν τη σκέψη τους. Ίσως να βλέπουν τους μακρινούς γαλαξίες και να σκέπτονται την αρχή για νέες περιπέτειες, όπως εμείς σήμερα βλέπουμε τ' άστρα του δικού μας γαλαξία. Είναι ατέλειωτος ο δρόμος κι υπάρχουν ατέλειωτοι κόσμοι στη διαδρομή.
Πόσα αινίγματα περιμένουν τη λύση στις εσχατιές του Σύμπαντος! Πόσους νέους ορίζοντες θ’ αντίκριζαν ελεύθεροι από το χρόνο και το χώρο! Μπορεί ακόμη να γύριζαν πίσω, στο μεγάλο δρόμο της επιστροφής, στον πλανήτη που ξεκίνησαν. Μπορεί να γύριζαν και από άλλα παράξενα μονοπάτια, πέρα από το χώρο και το χρόνο, για να δουν τους προγόνους τους. Το Σύμπαν είναι γεμάτο από παράξενα μονοπάτια! Θα γύριζαν σαν Θεοί, μέσ’ από πύλες ακατανόητες στο σημερινό άνθρωπο.
Θα γύριζαν, ίσως, για να κλείσουν τον κύκλο της μοίρας τους σ’ αυτό το Σύμπαν.
Μπορεί – μπορεί και να γύριζαν για να καλέσουν τη σημερινή ανθρωπότητα να συμμετάσχει στη μεγάλη περιπέτεια. Θα γύριζαν από τους διάφορους κόσμους τους, με διάφορες μορφές, πραγματικά παιδιά των άστρων...
...Να συμπληρώσουν τον εαυτό τους...
Αν συνάντησαν κάτι, εκεί πέρα στ’ άστρα – κάτι με μεγαλύτερες απαιτήσεις, μπορεί ν’ αναζητούσαν τη λύση στον ξεχασμένο πλανήτη της Γης. Μπορεί η δική τους ύπαρξη να είναι δεμένη με τη δική μας. Κι αν αυτό είναι αλήθεια, δεν μπορεί παρά να είναι μερική αλήθεια. Γιατί και το δικό μας αίνιγμα δεν είναι εδώ, στη Γη. Τότε, και η Γη δεν θα είναι τίποτα περισσότερο παρά ένας σταθμός. Ένας σταθμός όπου ήδη έφτασε το τρένο με τους επισκέπτες και σταμάτησε, περιμένοντας ν’ ανεβούμε και μεις πριν ξεκινήσει και πάλι.
Πού θα μας πάει; Μα υπάρχει τέρμα στο Άπειρο; Όχι, υπάρχουν μόνο πολλοί σταθμοί.
Όλοι οι ατέλειωτοι κόσμοι.

Από τον πρόλογο στο βιβλίο του Γιώργου Μπαλάνου, «Μεθοδολογία της Έρευνας»