«Μαγεία δεν υπάρχει, ούτε θρησκεία. Αυτό που υπάρχει είναι οι δικοί μας ορισμοί για αυτές τις έννοιες.» Η «μαγεία» ως έννοια, αλλά και ως ειδική κατηγορία, έχει λόγο ύπαρξης, όχι επειδή συνδέεται με κάποιο διαχρονικά ομοιόμορφο εννοιολογικό μοντέλο, αλλά γιατί αντιπροσωπεύει ένα δυναμικό, μη γραμμικό, πολύπλοκο προσαρμοστικό σύστημα, το οποίο παρά τη ρευστότητα της συμπεριφοράς και των δράσεών της, παράγει χαρακτηριστικά μοτίβα-πρότυπα. Ως περιγραφική, μάλλον, παρά επεξηγηματική...

Γιώργος Μπαλάνος ~ Γιατί και το δικό μας αίνιγμα δεν είναι εδώ, στη Γη. Τότε, και η Γη δεν θα είναι τίποτα περισσότερο παρά ένας σταθμός. Ένας σταθμός όπου ήδη έφτασε το τρένο με τους επισκέπτες και σταμάτησε, περιμένοντας ν’ ανεβούμε και μεις πριν ξεκινήσει και πάλι.

Γράφει: Χριστίνα Παπαδάκη ~ Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για καθαρμούς ανθρώπων και λατρευτικών αντικειμένων με θαλασσινό νερό, όμως, στόχος μας, στο σύντομο αυτό σχόλιο, είναι να επισημάνουμε το προφανές: ότι η θάλασσα «ξεπλένει τις αμαρτίες μας» ως ο πλέον ασφαλής τόπος απόρριψης μιαρών ουσιών, βλαβερών αντικειμένων και αρνητικών συναισθημάτων. Όπως είναι γνωστό, στην αρχαιότητα, το θαλασσινό νερό ήταν απαραίτητο στους καθαρμούς που πραγματοποιούνταν με αφορμή συγκεκριμένες τελετές...

Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους η άμοιρη οικογένεια έφτασε στα όρια των αντοχών της. Οι ενοχλητικοί περίεργοι που χτυπούσαν την πόρτα του σπιτιού τους μέρα και νύχτα, καθώς και ο αγενέστατος φούρνος που είχαν στην κουζίνα τους, κόντευαν να τους σπάσουν τα νεύρα. Έτσι, λοιπόν, κατέφυγαν στην αστυνομία. Η παράξενη φωνή δεν φάνηκε πάντως να φοβάται τους ένστολους αστυνομικούς και άρχισε να συζητάει μαζί τους με το ίδιο κέφι που συζητούσε και με κάθε άλλο περίεργο. Για παράδειγμα, όταν ένας...

Δρ Χριστίνα Παπαδάκη, αρχαιολόγος ~ Η όψη των πολύτιμων λίθων και η λάμψη των κρυστάλλων τους αποδείκνυαν τη σχέση τους με τα άστρα και τη συμπάθειά τους με τους θεούς, τους πλανήτες και ειδικά τον Ήλιο και τη Σελήνη που επιδρούν αέναα τόσο στην έμψυχη όσο και στην άψυχη φύση. Τους (ημι)πολύτιμους λίθους χρησιμοποιούσαν ως φυλακτά κυρίως οι ιατροί, γι’ αυτό και ο Λουκιανός σατιρίζει συχνά στο έργο του την πίστη στις δήθεν ιαματικές ιδιότητές τους. Ακόμη και χριστιανοί συγγραφείς περιγράφουν...

Πέρα από την καταιγιστική πλοκή και τις συνεχείς συναρπαστικές ανατροπές, «Οι Οπλοποιοί» του Βαν Βοτ (μετ. Γιώργος Μπαλάνος) αποτελούν μια σπουδή στην φύση όχι μόνο της εξουσίας, των κέντρων εξουσίας και της διελκυστίνδας δύναμης μεταξύ των, αλλά και αυτού του ίδιου του ανθρώπου. Διότι, δεν πρέπει να ξεχνάμε—και ο Βαν Βοτ σίγουρα δεν το ξεχνάει— ότι στο τέλος δεν υφίσταται παρά η συνείδηση ως ατομικό και ενιαίο φαινόμενο ταυτόχρονα.